Είναι γνωστό ότι οι μπαρ-ο-λογίες, οι νυχτερινές φιλοσοφίες και οι παραφιλολογίες υπό τους φρενήρης ρυθμούς αυτής της πόλης είναι απλώς αυτό, μπουρδολογίες. Μία συνήθεια για τη συνήθεια, κάτι να κάνεις για να περάσει η ώρα ενώ καπνίζεις και ρουφάς αλκοόλη, μια σπατάλη χρόνου για να πάψεις να αισθάνεσαι έρμαιο της καθημερινότητάς σου.
Κι όμως! Εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται η στιγμή που η 'ευχάριστη' διατύπωση, ενός γεγονότος που ήδη ξέρεις, σου δίνει μιαν ελπίδα, σε ξεκολλάει, σε ξεμπλοκάρει... Αυτή η στιγμή έρχεται από κάποιον που δεν γνωρίζεις-γιατί αν τον γνώριζες αυτομάτως το ευχάριστο της υπόθεσης θα διαγραφόταν από το χάρτη του μυαλού σου-αλλά κυρίως από κάποιον που δε σου γεμίζει το μάτι, γιατί όχι, και κάποιον μικρότερο, κάποιον πιο ρομαντικό, πιο ιδεαλιστή. Εκεί που η πραγματικότητα σε χτυπάει σαν κεραυνός, σε μια στιγμή μάλιστα που δε φοράς λαστιχένιους πάτους, εκεί που η υπέρβαση εχει γίνει βαρετή πραγματικότητα, εκεί ακριβώς που είσαι πεπεισμένος ότι 'δεν έχεις άλλο'...εκεί στα σκάει ο τύπος και σου λέει: 'Τα λεφτά είναι απλώς χαρτιά... Μπορείς να περνάς καλά και με τα λίγα...'
Κάτι που ακουγόταν εντελώς ουτοπικό κάποτε, τώρα δεν έχω παρά να το πιστέψω...
